ΑΜΠΝΤΟΥΛ ΡΑΟΥΦ ΜΑΧΜΟΥΤ (ABDUL RAUF MAHMOUD)

Γεννήθηκε στις 09 Μαρτίου του 1969. Έχει ύψος 1,83 και αγωνιζόταν στις θέσεις των guard. Η αλήθεια είναι οτι το ύψος του παρέπεμπε περισσότερο σε «άσσο», ωστόσο ο ιδιος δεν εμπαινε εύκολα σε καλούπια. Και πως να μπει? Μεγάλωσε σε μια κακή γειτονιά με κακές συνθήκες διαβίωσης. Δεν πήγε ποτέ σε ομάδα μπάσκετ και ότι έμαθε το έμαθε μόνος του στα playgrounds. Μεχρι που κάποια στιγμή , κάποιος τον είδε να παίζει σε αυτά και τον οδήγησε στην ομάδα του high school. Αυτό ήταν, επιτέλους κάποιος ασχολούνταν μαζί του. Το πρώτο που έπρεπε να μάθει βέβαια ήταν οι κανόνες.

Στα 17 του θα διαγνωστεί με σύνδρομο Turrett, ένα σύνδρομο που προκαλεί ήπιες συμπεριφορικές διααρραχές και προκαλεί ακούσιους νευρικούς σπασμούς στο σώμα (Τικ). Για τον ίδιο δεν ήταν κάτι περισσότερο από μια διάγνωση αφού το είχε ούτως ή άλλως από πιο πριν, και είχε συνηθίσει τα υπόλοιπα παιδιά να τον κοροιδεύουν. Η διέξοδός του ήταν το μπάσκετ. Στην τελευταία του χρονιά στο high school ήταν πλέον εθνικά γνωστός και κλήθηκε στο All American McDonalds game.

Στα κολλεγιακά του χρόνια βρέθηκε στο Louisiana State (1988-90), όπου έδειξε τι μπορεί να κάνει από την πρώτη του χρονιά πετυχαίνοντας ρεκόρ σκοραρίσματος από freshman στο NCAA με 30,2 πόντους ανά αγώνα. Είχε κανα δυο καλές βραδιές είναι η αλήθεια με 50+ πόντους αλλά και αρκετά τρίποντα. Στις 04/03/1989 θα σκοράρει 10 τρίποντα και θα κάνει προσωπικό ρεκόρ. Την πρώτη του χρονιά στο κολλέγιο θα έχει συμπάικτη των μετέπειτα ψηλό στα ελληνικά γήπεδα, Γκερτ Χάμινγκ.

Η δεύτερη του χρονιά θα είναι σχεδόν εξίσου αποδοτική. Ο μέσος όρος θα πέσει από τους 30 στους 27 και θα καταλάβει ότι το κολλέγιο δεν είναι πια γι αυτόν. Και πως να μην πέσει ο μέσος όρος όταν στην ίδια ομάδα του Louisiana αγωνίζωνται πλέον ο Shaquille O' Neal και ο Stanley Roberts. Το καλοκαίρι του 1990 δηλώνει συμμετοχή στο draft και τον επιλέγουν οι Denver Nuggets (1990-96) στο νούμερο 3. Τα δύο πρώτα χρόνια του δεν είναι εντυπωσιακά. Είναι καλά αλλά όχι εντυπωσιακά. Θα βγει στην δεύτερη καλύτερη πεντάδα ως rookie αλλά θα βάλει κοντά στα 15 κιλά και θα κινείται με λιγότερη άνεση στο γήπεδο.

Το καλοκαίρι του 1992 όμως όλα αλλάζουν. Για αρχή ο Chris Jackson γίνεται Mahmut Abdul Rauf. Τα 15 κιλά πάνε περίπατο και ο νεαρός γκαρντ αρχίζει να πυροβολεί κατά ριπάς. Την σεζόν 1992-93 θα αναδειχθεί ο πιο βελτιωμένος παίκτης του πρωταθλήματος. Και θα συνεχίζει να κινείται σε επίπεδα All-Star μέχρι τις 10/03/1996. Εκεί, κοντά στο τέλος της καλύτερης σεζόν της καριέρας του, μετρώντας κοντά στους 20 πόντους και τις 7 ασσίστ ανά αγώνα, θα αρνηθεί να σταθεί όρθιος στον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ. Ξέρετε, στις ΗΠΑ αυτό είναι μέγιστη προσβολή. Πριν από κάθε αγώνα υπάρχει ο εθνικός ύμνος και πρέπει όλοι να στέκονται σούζα. Ειδικά τότε. Είμαστε ακόμη στα 1996. Η αντίδραση του ΝΒΑ θα έρθει άμεση, αλλά μόλις δύο μέρες μετά θα τα βρουν με τον κομισάριο του ΝΒΑ, David Stern ώστε ο Abdul να στέκεται μεν όρθιος αλλά να κοιτάζει κάτω και να προσεύχευται. Ο λόγος βέβαια που εξαρχής έγινε αυτό ήταν γιατί ο ταλαντούχος παίκτης δήλωνε πως η «Αμερικανική σημαία είναι ένα σύμβολο καταπίεσης και πολέμων, και πως η Αμερική είνα μία χώρα η οποία χτίστηκε πάνω στην δουλεία.»

Φυσικά στην Αμερική του “God bless America” δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω. Η Κου Κλουξ Κλαν τον κυνηγάει, ο Νταν Ίσελ τον κυνηγάει και ο παίκτης που μέχρι πριν από λίγους μηνες έβαζε 50 στους Jazz και 30 στους Bulls με τον MJ να τον κυνηγάει μανιωδώς, σταδιακά εξαφανίζεται από τον χάρτη. Ο χρόνος συμμετοχής τους πέφτει και η συμπεριφορά απέναντί του γίνεται περίεργη. Ακόμη και ο Elgin Baylor, o πρώτος άνρωπος που αντιστάθηκε στον ρατσισμό ως παίκτης του μπάσκετ την δεκαετία του 1960, εν τέλει θα τον αποφύγει μετά από πιέσεις. Βέβαια εκείνος ο ρατσισμός του Elgin ήταν απέναντι στους μαύρους, όχι τους Μουσουλμάνους, είχε γεράσει και λίγο. Ας είναι.

Το 1996 θα μεταγραφεί στους Kings (1996-98) όπου και θα αγωνιστεί μέχρι το 1998. Δεν θυμίζει όμως σε τίποτα εκείνον τον βραχύσωμο διάβολο, που 20 χρόνια μετά ο Φιλ Τζάκσον θα χαρακτηρίσει ως τον προάγγεολο του Steph Curry. Εντάξει, και ο Φιλ είχε μεγαλώσει. Με αυτά και με εκείνα ο Mahmut θα πάρει την απόφασει να περάσει τον Ατλαντικό και να αγωνιστεί στην Ευρώπη. Η περίπου στην Ευρωπη, αφου ο πρώτος του σταθμός ήταν η Τουρκία και η Φενέρ (1998-99). Μετά από αυτό το μικρό διάλειμα θα ξαναβρει συμβόλαιο στο ΝΒΑ για λογαριασμό των Grizzlies (2000-01) αλλά λίγα πράγματα. Αυτό ήταν και το τελευταίο πέρασμά του από τον μαγικό κόσμο. Από το καλοκαίρι του 2001 και μετά, ο μεγάλος παίκτης γίνεται και επίσημα γυρολόγος.

Το 2003 θα βρεθεί στην Ουράλ Γκρέιτ (2003-04), στο Περμ όπου θα αντιμετωπιστεί ως μεγάλος σταρ και δεν θα τους διαψεύσει. Το 2004 στην Ιταλία και την Ροζέτο (2004-05) όπου θα μετρήσει κοντά στους 18.5 πόντους ανά αγώνα. Την επόμενη χρονιά θα υπογράψει στην Ουντίνε αλλά δεν θα αγωνιστεί για έναν τραυματισμό στον αχίλλειο. Το φθινόπωρο του 2006 θα έρθει στην Ελλάδα και τον Άρη (2006-07). Φυσικά και εδώ θα αντιμετωπιστεί σαν μεσίας, όμως δεν θα είναι. Έχοντας αφήσει πίσω του τα 35 δεν θυμίζει σε τίποτα τον παικταρά των 90ς. Θα έχει στην Ευρωλίγκα 4,5 πόντους ανά αγώνα σε 17 παιχνίδια. Κι όμως θα κερδίσει τον σεβασμό από όλους, κυρίως γιατί ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, και ο κόσμος θα δεθεί μαζί του.

Μετά τον Άρη θα μετακομίσει στην Αραβία και αργότερα στην Ιαπωνία όπου θα αγωνιστεί μέχρι το 2011, όταν αισίως θα κλείνει τα 42. Τότε ήταν που πήρε την απόφαση να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Δεν ήταν και μικρός. Χρόνια μετά, όταν τον ρωτάνε αν έχει μετανιώσει για την απόφασή του να μην σταθεί όρθιος στον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ, θα απαντάει πως « Αυτό που μετράει είναι να διατηρείς τα ιδανικά σου. Θα το ξανάκανα». Και αν το δεις λογικά και απο μακριά, ο άνθρωπος έχασε μία δεδομένη μεγάλη καριέρα στο ΝΒΑ και πολλά εκατομμύρια. Γι αυτό και μόνο , είτε έχει δίκιο είτε άδικο, είναι άξιος θαυμασμού.