Παρακαλώ περιμένετε...
Του Γιώργου Καρούλια
Το μπάσκετ, πέρα από στατιστικά και κατορθώματα είναι καψούρα, είναι μεράκι, είναι πάθος, είναι συναίσθημα. Στην περίπτωση του Stacey Augmon δεν μετράνε τόσο τα στατιστικά όσο το πόσο θεαματικός ήταν.
Αυτό το κάρφωμα στον Chris Laettner σήμαινε πολλά περισσότερα. Το Duke είναι ένα κολλέγιο που αγαπάς να μισείς. Λίγο "χαρτογιακάδες", λίγο "φλώροι", λίγο ελιτιστές. Αντίθετα, το Πανεπιστήμιο της Νεβάδα ήταν σχετικά άσημο, δεν ανήκε και σε μεγάλη περιφέρεια, ζούσε από τη λάμψη του Las Vegas. Και όμως, ο "Tark the Shark", ο προπονητής Jerry Tarkanian και το ντουέτο Stacey Augmon και Larry Johnson τους έριξαν 30 στο κεφάλι στον τελικό του 1990. Ο Mike Krzyzewski δήλωσε ότι έπαιζε την κορυφαία πιεστική man to man άμυνα όλων των εποχών, που κατέληγε σε ένα ασταμάτητo run n gun, από αυτά που ο κόσμος γουστάρει να βλέπει.
Στην περίπτωση του Augmon, ταιριάζει το τραγούδι του φανατικού με τους "Runnin Rebels" Frank Sinatra, το "Fly me to the moon". Γιατί πετούσε. Είτε στα χρόνια του με το UNLV, είτε στα χρόνια του στην Ατλάντα, με τον Mookie Blaylock, τον Kevin Willis, τον Dominique Wilkins. Ένας αριστερόχειρας που έπαιζε καταπληκτική άμυνα και στον αιφνιδιασμό...? Ασταμάτητος. Το μπάσκετ μπορεί να είναι κατά κύριο λόγο συστήματα και σωστές αποφάσεις. Όμως σε τελική ανάλυση, κανείς δεν είπε ποτέ όχι στο καλό θέαμα. Και ο "Plastic Man", το παρείχε άφθονο.
1932: Γεννιέται Bob Pettit, ο θρύλος των Atlanta Hawks, ο οποίος τους οδήγησε στο μοναδικό τους πρωτάθλημα το 1958. Είναι μέλος του Hall of Fame και έχει στο παλμαρέ του 10 συμμετοχές σε All Star Game.
1948: Γεννιέται ο Randy Smith. Ένας παίκτης μέ μέσο όρο καριέρας του 17 πόντους στο ΝΒΑ, δυο συμμετοχές σε All Star Game, μα πάνω από όλα τον τίτλο του Iron Man πριν τον A.C. Green, καθώς είχε πάνω από 900 συνεχόμενες συμμετοχές στο ΝΒΑ χωρίς απουσία.
